Pregeometria w fizyce oznacza wcześniejszą formę geometrii: strukturę, z której geometria właśnie się wywodzi. Tam, gdzie geometria może opisywać właściwości znanej powierzchni, pregeometria pozwala na pracę z głębszymi podstawowymi zasadami fizyki, nie tak silnie zależnymi od uproszczonych klasycznych założeń dotyczących właściwości przestrzeni.

To właśnie z tej oryginalnej, pregeometrycznej perspektywy analizowane są dwa obiekty. Reprezentujące rozumiane jako przeciwstawne kategorie natury i kultury elementy, poddane długotrwałemu działaniu wody, ulegają transformacji. Wspólne przebywanie w tym samym środowisku odciska piętno na ich materialnym i reprezentacyjnym aspekcie. Przeniesione do trójwymiarowych modeli, obiekty zostają ostatecznie zapisane jako chmury punktów zarejestrowane za pomocą technik skanowania 3D, a tym samym jako zbiory, ponownie obiektów – tym razem jednak bezwymiarowych i pozbawionych materialności. Punkty można określić jedynie na podstawie położenia względem siebie.

Pokazane jako zbiór najbardziej prymitywnych i nieredukowalnych elementów obiekty tracą swoją autonomię, coraz częściej wchodząc ze sobą w reakcje i tworząc nowe jakości. Jednocześnie ciągła cyrkulacja punktów i ich wymiana w czasie podważa przynależność obiektów do ich własnych, pierwotnych kategorii, ostatecznie negując podział na to, co naturalne i sztuczne (przynależne do kultury)